Stage op Curacao
Zeventien is ze, vlot van de tongriem gesneden, behulpzaam als ze er zin in heeft, ontzettend zelfstandig en ze is op stage. Niet dat ik daar meteen ja op heb gezegd. Ik bedoel maar, dat kind moet de hele dag gewoon meewerken bij een groot evenementenbureau en dan ’s avonds haar eigen potje koken, haar kamer schoonhouden, kleding wassen en ze heeft nogal wat kleding die ik altijd op de hand was, dus daar heeft ze veel werk aan. En ze is tenslotte pas zeventien. Maar goed, mijn man zei dat ik moest leren loslaten. En dat heb ik uiteindelijk dan maar gedaan. Want ze wilde per se naar het buitenland. Naar Curacao.
‘De helft van de klas gaat voor de stage naar het buitenland, mam. Sommigen gaan naar Amerika, wilde ik dat soms? Nou dan! En Curacao is toch geweldig?’Nederlands praten en even goed is een cultuurverschil. Echt, daar gaat ze ontzettend veel van leren.
Twee weken geleden heb ik haar op het vliegtuig gezet, afgesproken dat we elke dag skypen, al is het maar tien minuten.
Elke dag skypen bleek een illusie. Twee keer in de week als ik geluk heb. Gisteren was zo’n geluksdag. Zodra haar snoet op het scherm verscheen, stroomde de opluchting door me heen.
‘Hoe gaat het lieverd?’
‘Hartstikke goed, mam.’
‘Je ziet er goed uit, je hebt zelfs al een kleurtje. Ontmoet je nog steeds allerlei leuke mensen of zijn alle stagiaires nu wel aangekomen? En hoe gaat het op je stagebedrijf?’
‘O, mam, je ontmoet hier elke dag leuke mensen,’ zei ze lachend. ‘MBO-studenten zoals ik, maar ook HBO’ers en ik heb zelfs wat mensen van universiteiten ontmoet. Er zijn meer dan 500 studenten op het eiland en dus hebben we zowat dagelijks wel ergens een feestje en daar gaat iedereen naartoe en ik ook natuurlijk,’ ratelde ze maar door. ‘In het begin ging ik er helemaal opgedoft naar toe, maar dat is helemaal niet nodig. Het is veel te warm voor make-up en ik kan je zeggen mam, dat heeft zijn vruchten afgeworpen.’
‘O,’ vroeg ik sullig. ‘Hoezo?’
Ze leek even te aarzelen, maar lachte opeens toegeeflijk. ‘Nou ja, ik kan het nu wel vertellen, want het is al tien dagen, dus eigenlijk best al serieus, maar ik ben hartstikke verliefd en het is wederzijds,’ besloot ze stralend.
‘Wauw,’ wist ik uit te brengen. ‘Is het ook een stagiair?’
‘Ja, hij doet Commerciële Economie en we brengen heel veel tijd met elkaar door. Elke dag gaan we naar het strand, we toeren met zijn tweedehands auto over het eiland en daardoor hebben we trouwens een super lekker restaurantje ontdekt, we hebben het landhuis Brievengat bezocht, mooi hoor, we zijn naar de Hato grotten geweest en wist je trouwens dat er op Curacao een struisvogelfarm is, ik wist het niet, maar die hebben we ook bezocht. Je kon zelfs op zo’n beest rijden als je wilde, maar dat vond ik nogal zielig en verder zijn we ook nog…’
‘Maar hoe is het nou op je stagebedrijf, wat doe je daar?’ onderbrak ik haar.
‘O, goed hoor, leerzaam en zo en ik ben assistent eventmanager, hartstikke leuk, maar ik moet nou gaan, mam, ze staan op me te wachten, we gaan naar het strand. Dag, dikke kus, ook voor pap.’
Ach, dat arme kind. Stage op Curacao is zwaar.
