Meegroeimaten
Op de radio hoorde ik het nieuws dat de kindermaten niet meer kloppen. Bijvoorbeeld maat honderdveertig zou niet breed genoeg meer zijn. Omdat kinderen in de loop der jaren steeds dikker worden. Maar daar is iets opgevonden. Onderzoeksinstituut TNO en Modint (branchevereniging kledingindustrie) hebben een nieuwe maattabel gepresenteerd die de oude van twaalf jaar geleden vervangt. Kinderen zijn in de afgelopen twaalf jaar een aantal centimeter gegroeid volgens TNO en Modint. Gegroeid in de breedte welteverstaan. Kinderen hebben meer taille, meer arm- en beenomvang, terwijl ze wel dezelfde lengte houden. Maar vooral die dikkere taille is de nekkenbreker. Daarom worden de maten aangepast, breder gemaakt.
Ben ik nou gek of is dit de omgekeerde wereld?
Een kind wordt wel dikker maar niet langer, dus moet zij of hij in dezelfde maat blijven passen. Waarom? Omdat bij een grotere maat de pijpen van een broek te lang zullen zijn? Of omdat we niet willen zien wat we kinderen te eten en te drinken geven? Als je voor jezelf eens echt eerlijk bijhoudt wat je eet, drinkt en snoept op een dag, schrik je je rot.
Mijn moeder zei vroeger altijd: “elk pondje gaat door het mondje” en vaak had ze daar gelijk in. Mijn zusje vocht van kleins af aan altijd met haar overgewicht en ik met mijn ondergewicht. Zij kreeg tussen de middag twee boterhammen en ik zes. Wat ik aan boterhammen niet opkreeg, gaf ik stiekem aan haar.
Natuurlijk is er ook nog zoiets als aanleg, maar dat kan geen verklaring zijn voor vier centimeter groei in de taille in de afgelopen twaalf jaar.
Volgens mij weten we met z’n allen best dat al die frisdrank barst van de suiker, dat al die tussendoortjes (die lang niet altijd gezond zijn) meehelpen aan de centimeters in de taille. Op de lagere school hier in het dorp zie ik veel kinderen die als tussendoortje een grote plak ontbijtkoek meekrijgen. Er zou geen vet in zitten. Dat is waar. Maar het barst van de suiker. En laten we wel zijn; hoe lang kun je volhouden dat jouw kind last heeft van babyvet? Ik hoor het moeders wel eens zeggen over hun kind van tien of twaalf jaar. Tja…
Welk signaal geven wij af? Dat te dikke kinderen eigenlijk helemaal niet zo dik zijn? Of dat wij in twaalf jaar tijd zo zijn geëvolueerd dat ons genetisch materiaal geheel veranderd is en dat wij daarom dus “aanleg” hebben om dikker te worden? Want aanleg hebben, tja, daar kun je toch niets aan doen.
En hoe zit het dan met kinderen die “normale” maten hebben? Die nu prima passen in de maattabel van twaalf jaar geleden. Voor hen worden de maten niet aangepast. Sterker nog, er wordt te pas en te onpas tegen die kinderen (en vrouwen) gezegd dat ze te mager zijn en wel eens wat spek op hun lijf mogen verzamelen. Mij is zelfs weleens gevraagd of ik soms aan anorexia leed. Hoewel het goed bedoeld was, werd ik er wel heel verontwaardigd en verdrietig van, temeer ik een gewone damesmaat heb en dus echt niet te mager ben.
Als wij nu met z’n allen te dikke kinderen het gevoel geven dat ze helemaal niet te zwaar zijn, dan ben ik bang dat we nog meer overgewicht in de hand werken. Ouders en kinderen krijgen door het oprekken van kindermaten een waarschuwing minder. De gène wanneer je merkt dat een broek in de lengte nog wel past, maar in de breedte niet meer, kon nog wel eens een stimulans zijn iets aan het overgewicht te doen. Nu lijkt het alsof we zeggen dat overgewicht nu eenmaal bij deze tijd hoort, bij het goede leven dat we met zijn allen hebben. Dikmakers zijn nog altijd goedkoper dan de gezonde variant en worden vaak gekocht.
Ik vrees dat TNO onderzoeker Hein Daanen gelijk heeft wanneer hij zegt dat een slimme kledingfabrikant weet welke producten niet verkopen. Als die producten te smal worden, past hij gewoon de maat aan en de verkoopcijfers vliegen omhoog.
Maar hé, fabrikanten en televisieprogramma’s over te dikke papa’s, mama’s en kinderen varen er wel bij.
