Medemenselijkheid
Er is al veel over gesproken en over geschreven. De bed-, bad- en broodkwestie. Het akkoord dat nu is bereikt wordt door de twee partijen die erover spraken, VVD en PvdA, betiteld als “Succes”. De VVD zegt dat de opvang van illegalen verdwijnt en de PvdA zegt dat de opvang van illegalen in de grote steden nu geregeld is en dat die regeling perspectief en rust brengt. Perspectief en rust voor slechts 5000 vluchtelingen per jaar. Verdeeld over de EU. VVD gelukkig, PvdA blij, kabinetscrisis opgelost. En het lijkt wel alsof het dáár om gaat. Een crisis in het kabinet. Twee politieke partijen die nog maar eens aan de rand van de afgrond bungelden. Was het eerst de zorgcrisis, nu de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers. Met wederom een schijngeneesmiddel. Er mogen 5000 uitgeprocedeerde asielzoekers gebruik maken van een tijdelijk opvangadres, waarbij men voorzien wordt van bed-, bad- en brood, op voorwaarde dat men wil meewerken aan terugkeer naar het land van herkomst. De partijen wezen daarbij zeer tevreden naar de Rotterdamse Pauluskerk waar die oplossing immers werkt. Dertig procent van de vorig jaar daar aanwezige asielzoekers zijn terug naar het land van herkomst. En wat is er dan met de resterende zeventig procent gebeurd, vraag ik me dan af. Die belanden na verloop van tijd gewoon weer op straat. Zoals ook zal gebeuren met asielzoekers die niet tot de 5000 “gelukkigen” behoren die voor enkele weken gebruik mogen maken van de vijf opvangcentra verdeeld over het land. Die asielzoekers moeten gewoon terug. Gewoon terug. Terwijl ze hun door oorlog verscheurde land hebben moeten verlaten. Terwijl ze in hun eigen land niet zeker zijn van hun leven omdat ze journalist zijn, schrijver zijn, tegen het regime zijn, in het verzet zitten of familie hebben die in het verzet zit. Ze maken levensgevaarlijke reizen om in het democratische, rijke westen te komen. Terwijl ze hun medevluchters hebben zien verdrinken en zelf nog maar eens wat doodsangst hebben doorstaan tijdens hun overlevingsgevecht.
Vervolgens lees ik tot mijn afgrijzen op internet: “Waarom is er nu zoveel aandacht voor bootvluchtelingen? Ze gaan al jaren dood op zee en geen haan die er naar kraait.” Of ik lees vlak nadat bekend was geworden hoeveel bootvluchtelingen waren omgekomen: “Zo, dat scheelt weer heel veel uitkeringen.”
Verharding. Egoïsme. Eerst ik, dan een ander. Deels begrijp ik het wel. Als jij al jaren wacht op een woning en iemand uit het buitenland krijgt wel een woning, dan zou je misschien geneigd kunnen zijn tot uitspraken zoals hierboven.
Maar kunnen we dan met z’n allen niet eens meer een beetje begrip opbrengen voor een medemens die het niet zo goed heeft getroffen als wijzelf? “O,” hoor ik om me heen, “begrip heb ik wel hoor, zolang het me maar niks meer kost. Ik word een beetje moe van al die ellende. Elke keer is er wel weer een collectie voor een zielig doel. Ja sorry hoor, maar zo is het toch? Ik kan wel blijven geven. Maar ik vind het heus wel erg voor die mensen.”
Houdt medemenselijkheid op wanneer er te vaak een beroep op wordt gedaan? Gaan we dan met z’n allen mee in een placebo-oplossing aangedragen door twee partijen die dit schijnakkoord brengen met de air van verlossing? Blijkbaar.
