Ding
Gisterenmiddag lag ik heerlijk op mijn ligbedje in mijn eigen tuin de nieuwste thriller van mijn favoriete schrijfster te lezen toen ik mijn buurmeisje hoorde thuiskomen. Blijkbaar met een vriendin. Hoewel ik het niet wilde werd ik deelgenoot van hun gesprek.
Buurmeisje: ‘Ja, snap ik, maar het is wel jouw ding, weet je.’
Vriendin: ‘Tuurlijk, dat weet ik ook wel, maar wat denk je dat hij zei?’
Buurmeisje: ‘Nou?’
Vriendin: ‘Dat hij het niet op kon brengen, dat hij zijn grens bereikt had.’
Buurmeisje klinkt begrijpend: ‘Tja, lullig voor jou, maar dat is zijn ding, weet je.’
Vriendin met licht wanhopige stem: ‘Maar als hij zo reageert komen we er toch nooit uit?’
Ik gluur door een gat in onze schutting en zie dat mijn buurmeisje een frons in haar voorhoofd trekt en ik verdenk haar er van diep na te denken voordat ze weer antwoord geeft. ‘Tja, weet je, dingen gaan soms zo.’
Vriendin kijkt zo wanhopig dat ik me direct geheel en al terug trek van het gat in de schutting. Fluisterend hoor ik haar nog wat vragen. ‘Maar heb je dan helemaal geen goede raad voor me? Wat moet ik nou?’
Ik gluur weer door het gat in de schutting en zie hoe mijn buurmeisje haar schouders recht. ‘Ach, je moet er gewoon niet zo aan tillen. Hij heeft zo zijn ding en jij natuurlijk ook.’
Ik trek me terug op mijn ligbedje en sla mijn boek dicht. Ik moet me toch eens wat meer gaan verdiepen in de taal van de jeugd. Ik heb geen bal van dit gesprek begrepen.
Maar dat is dan weer mijn ding, weet je.
