De P van Pesten
Gisteravond gekeken naar “Project P: Stop het pesten”. Je weet wel dat programma waar zelfs nog vóór de eerste uitzending journalisten, columnisten, talkshowhosts en anderen die de media tot hun beschikking hebben, steeds harder gingen schreeuwen van verontwaardiging.
Het hele project zou weer zo’n show zijn waarin kijkers kunnen zwelgen in de ellende van een ander. En veel erger nog, je mocht toch zeker niet met een verborgen camera een school in? Daarmee kon je de privacy van mensen schaden. Van welke mensen? De pester? Meteen kwam toen al de vraag bij me op of een notoire pester nog wel recht heeft op privacy?
Ja, hoor ik je zeggen, natuurlijk heeft hij recht op privacy, elk mens heeft recht op privacy en mijn verstandelijke deel is het daar volkomen mee eens.
Mijn gevoelsdeel wil soms een andere kant op.
Maar na het kijken naar Project P denk ik dat RTL al zijn criticasters tegemoet is getreden door in ieder geval de pesters niet duidelijk in beeld te brengen, zelfs hun stemmen waren vervormd. Wat echter bleef waren de opnamen die de gepeste jongen Jordy maakte. Er werd misselijkmakend getreiterd, gescholden, geduwd, geslagen en geschopt. Elke dag. Al jarenlang. Jordy had van alles geprobeerd, maar niets hielp tegen deze dagelijkse terreur. Tot RTL aankondigde dat zij Project P gingen maken en Jordy moedig genoeg was om te schrijven.
De school van Jordy wilde best de helpende hand bieden, deed ook al heel erg haar best tegen het pesten, maar meedoen aan zo’n programma deden ze niet. Men schreef zelfs de ouders een brief dat de school niet meedeed met het televisieprogramma. Maar wanneer Johnnie de Mol belt krijgt hij na een korte discussie, toch toestemming om met de leerlingen praten, maar niet in de school. Dus dan maar in een sportzaal buiten de school.
Toen de mentor, de conciërge en de jongeren uit de klas van Jordy geconfronteerd werden met de beelden die Jordy had gemaakt waren ze allemaal geschokt.
De jongeren hebben zich misschien niet eens gerealiseerd wat ze Jordy aandeden, vond de conciërge die vertelde een soort vaderfiguur voor de kinderen te zijn en dat hij alle 650 leerlingen van de school kende. De mentor wist wel dat er iets speelde, maar niet dit, niet zo. Schokkend. Zelfs de pesters vonden dat. Want het was eigenlijk begonnen als onschuldig gedol dat steeds doller werd.
Een van de medescholieren van Jordy werd het teveel en hij verliet de zaal. Later vertelde hij dat hij door zijn klasgenoten al langere tijd werd gepest om zijn acne. Zijn klasgenoten noemde hem aardbei.
Diezelfde klasgenoten waren best onder de indruk van Johnnie de Mol en wilden best toegeven dat ze te ver waren gegaan. Na zo’n heftig gesprek moest er even tijd zijn voor ontspanning volgens Johnnie en dus kwam er een boom van een vent vertellen over hoe hij vroeger werd gepest en er door het basketbal overheen kwam. Daarna leerde hij de scholieren, dansend op muziek, allerlei balbewegingen. Vervolgens was het tijd om af te sluiten, Johnnie zou over drie maanden terugkomen om te kijken hoe het ging.
En dat deed hij. Hoe voelde iedereen zich na drie maanden? Eén van de leerlingen voelde zich genaaid omdat er gefilmd was zonder dat zij het wisten, maar het was wel goed dat het gebeurd was want nu waren ze allemaal vrienden van elkaar. Jordy zelf vertelde zich veel beter te voelen, zijn oude pesters en hij deden nu zelfs leuke dingen met elkaar.
Kijk, natuurlijk doet zo’n programma het goed. Veel jongeren kijken op tegen Johnnie de Mol, dus zijn ze eerder geneigd mee te doen, de camera maakt het echt en geeft net het laatste zetje, en voor je het weet is het eind goed, al goed. Ik hoop alleen dat wanneer de opnames achter de rug zijn en Johnnie niet meer terugkomt op school de pesters niet toch weer in hun oude rol vervallen.
In ieder geval heeft het programma volwassenen en jongeren weer eens bewust gemaakt van waar pesten toe kan leiden. Scholen en ouders nog maar eens wakker geschud. En dat ondanks alles boeken die er over pesten geschreven zijn, alle praatprogramma’s die over pesten zijn gegaan. Het was niet genoeg.
Blijkbaar hebben wij met z’n allen een programma als “Project P” nodig.
Ik zeg: niets mis mee, verplichte kost om elke week te kijken.
