Interview Arno van den Kieboom
Arno van den Kieboom is in het jaar 1976 geboren in Oosterhout Noord- Brabant. Hij heeft nog een oudere en jongere broer. Al op jonge leeftijd vindt hij het geweldig om verhalen te schrijven, al doet hij daar verder niks mee. Na zijn schoolperiode gaat hij, tot heden toe, werken als productiemedewerker in een betonfabriek. Ondertussen kruipt het bloed waar het niet gaan kan en hij volgt diverse schrijfcursussen. Eind 2011 begint Arno aan zijn eerste thriller die hij in de zomer van 2013 weet te voltooien. Het krijgt de titel: ‘In Shock’. Na de voltooiing van zijn eerste boek, trekt hij de stoute schoenen aan en stuurt het op naar diverse uitgeverijen. Uitgever United pc besluit om met hem in zee te gaan. Op dit moment is Arno druk bezig met het schrijven van zijn tweede thriller. Hoog tijd om een paar prangende vragen op Arno af te vuren.Hoe zou jij Arno omschrijven als jij een vriend van hem was?
Ik zou Arno omschrijven als ambitieus en vrolijk. Hij is altijd in voor een geintje, spontaan en sociaal. Staat altijd klaar voor iedereen.
In jouw debuut, In shock, komt een tienjarig meisje in een ware nachtmerrie terecht. Hoe ben jij op dit onderwerp gekomen?
Je leest en hoort spijtig genoeg vaak over kinderen die misbruikt worden. Alleen in de meeste gevallen gaat het over een man die dat op zijn geweten heeft. Ik heb daarom ervoor gekomen om zo’n walgelijke misdaad door een vrouw te laten plegen. Zoiets komt vaak ineens in me op.
Was het niet zwaar om over dit onderwerp te schrijven?
Ja absoluut. Ik had op bepaalde momenten kippenvel en zat mezelf kwaad te maken. Erg hè. Alleen zei mijn gevoel dat ik het verhaal moest vertellen. Ik wil wel extra benadrukken dat mijn boek volkomen fictie is….
Je zegt dat je het verhaal moest vertellen. Kun jij uitleggen waarom jij dat gevoel had?
Pfff. Moeilijk om uit te leggen. Ik zal mijn best doen. Ik lees, zie of hoor iets en dan vraag ik mezelf af hoe een persoon erbij komt om een zware misdaad te begaan. En ineens zit er een verhaal in mijn hoofd en als vanzelf pak ik pen en papier en begin te schrijven.
Wat is denk jij de reden dat mensen tot een misdaad als dit in staat zijn?
Slechte jeugd, zelf iets dergelijks mee hebben gemaakt, totaal geen weet hebben van de realiteit…
Maar voor alle duidelijkheid, voor mij bestaat er geen enkel excuus om je op zo’n gruwelijke manier aan iemand te vergrijpen.
Probeer jij, door middel van je schrijven, mensen te waarschuwen voor gevaren die op de loer liggen?
Ja absoluut. Ik denk dat het gevaar altijd op de loer ligt. Je hoort het tenslotte steeds vaker.
Als het om kinderen gaat moet je je oren en ogen goed openhouden. Geef je kind het gevoel dat ze je alles kunnen en mogen vertellen. Laat ze niet aan hun lot over.
Leer je kind denk ik ook wat de grens is qua aanraken enzovoorts zodat ze al vroeg weten wat goed en slecht is.
Vind jij dat de wereld harder is geworden dan een aantal jaar geleden? Je hoort, zoals jij zegt, inderdaad steeds vaker over dit soort daden.
Ik denk eerlijk gezegd dat de maatschappij nog net zo hard is als vroeger. Helaas.
Alleen met dat verschil dat het nu veel meer aandacht krijgt door social media. Alles wordt veel meer breed uitgemeten.
Ben je al bezig met een tweede boek?
Absoluut. De ruwe versie is al klaar. Dus nu lezen, schrappen, herschrijven, lezen, schrappen, herschrijven enzovoort tot het helemaal naar mijn zin is.
Nu is wellicht jouw volgende vraag waar het boek over gaat haha. Maar helaas. Daar kan ik nog weinig over zeggen. Stel dat ze er met mijn idee vandoor gaan… Ik kan al wel verklappen dat het verhaal nog heftiger zal zijn dan ‘ In Shock’.
Nog heftiger? O jee… Maar ik had toch een andere vraag, namelijk: wat trekt jou zo aan aan het schrijven van verhalen?
Goede vraag. Eigenlijk had ik dat al als kind zijnde. Ik vond het geweldig als we op de basisschool opstellen moesten schrijven. Verhalen schrijven heeft me altijd wel getrokken, maar omdat ik altijd onzeker over mijn eigen schrijfsels was, ondanks verschillende cursussen die ik heb gevolgd, heeft het tot vorig jaar geduurd eer ik er echt iets mee ging doen… Nu wil ik niet anders meer. Het is een verslaving.
Wat voor cursussen heb jij gevolgd voor je in het diepe durfde te springen?
Verhalen schrijven bij NTI, LOI en de Hobby academie.
Heb je daar ook daadwerkelijk iets aan gehad?
Jawel. Zoals discipline. Om de twee weken moest ik bijvoorbeeld een opdracht af hebben. Ziek of niet ziek, ik moest toch schrijven. Ook heb ik tijdens de cursussen leren omgaan met kritiek. Niet alle kritiek is negatief, je hebt ook opbouwende kritiek en daar leer je juist heel veel van.
Tijdens de cursussen heb ik mijn eigen schrijfstijl leren ontwikkelen.
Weet je, zo’n cursus is de basis. Zie het als autorijden. In de praktijk leer je het pas echt. Door ervaring moet je steeds beter worden.
Merk je zelf dat je steeds meer groeit of ben je al volledig tevreden?
Nee. Ik ben zeker niet volledig tevreden. Dat mag ook niet denk ik. Ik ben juist van mening dat je voor jezelf een doel moet stellen om steeds beter te worden. Het volgende boek moet weer beter zijn dan de vorige. Pas als je definitief uitgeschreven bent mag je volledig tevreden zijn.
Kan zijn dat ik er zo over denk, doordat ik erg ambiteus ben.
Denk jij dat je ooit uitgeschreven raakt, of ben je een auteur in hart en nieren?
Een lastige vraag. Ik ben absoluut een schrijver in hart en nieren, maar stel dat ik op een gegeven moment geen inspiratie meer heb. Geen fantasie. Dan ben ik dus uitgeschreven. Vreselijk lijkt me dat. Ik moet daar ook zeker niet aan denken. Nu heb ik nog inspiratie en ideeën genoeg dus ik kan nog wel een aantal boeken schrijven. Zo gemakkelijk komen jullie niet van mij af haha.
Is er nog een verhaal dat jij absoluut wilt vertellen?
Eén verhaal maar? Ik heb nog genoeg verhalen in mijn hoofd zitten die nog geschreven moeten worden. Ik kan nog jaren vooruit. Van de week nog maar een blocnote kopen haha.
Heb je alvast een paar tipjes van de sluier voor onze lezers?
Ik wil heel graag nog een thriller schrijven met als thema: pesten. En dan denk ik dat het gaat over een man die in zijn jeugd zo is gepest dat hij daar nooit overheen is gekomen. Puur uit wraak zoekt hij de verantwoordelijken op om hun leven op een gruwelijke manier te vernietigen. Pesten is toch een item lijkt me. Nu maar hopen dat er niemand met mijn idee vandoor gaat…
Ben je zelf gepest of wil je dit onderwerp meer aandacht geven?
Gelukkig ben ik zelf nooit gepest. Moet er niet aan denken, lijkt me echt verschrikkelijk.
Je leest zo vaak in de kranten dat gepeste kinderen een eind aan hun leven maken. Ik ben van mening dat de jeugd die erop kicken om anderen keer op keer te vernederen niet stilstaan bij wat dat voor effect teweeg kan brengen. Daarom zou ik het heel graag onder de aandacht willen brengen. Mooi onderwerp voor een thriller lijkt me.
Je schuwt heftige onderwerpen niet. Wat is de reden dat jij deze zo graag onder de aandacht brengt?
Ik vind dat mensen meer moeten nadenken voor ze iets doen. Je hebt oorzaak en gevolg…
Ik denk dat er mensen zijn die niet altijd stilstaan bij wat voor effect het kan hebben als je iets doet of zegt tegen een medemens. Ik wil met mijn boeken de mensen laten inzien dat wanneer we respect voor elkaar hebben en tonen, dat ons dan een hoop ellende bespaard kan blijven.
Doe je dat door de karakters zelf ook respect voor elkaar te laten tonen of doe je het juist door iemand op te trommelen die te ver gaat in zijn of haar daden?
Daarop kan ik kort antwoord geven. Minimaal één karakter in mijn boek gaat veel en veel te ver.
Vertel!
Hoe heftig het onderwerp ook is, ik ben uiteindelijk een thrillerschrijver. Naar mijn mening kan een thriller alleen maar goed zijn wanneer er minimaal één persoon door en door slecht is. Die totaal geen schuldgevoel heeft wanneer hij of zij iets walgelijks heeft gedaan. Zwart wit gezegd: het is je eigen schuld. Ik zelf bijvoorbeeld kan absoluut geen enkele sympathie opbrengen voor één van de hoofdpersonages van mijn eerste thriller ‘In Shock’ . Hoe of wat en waarom niet, kan ik helaas niet zeggen, omdat ik dan meteen te veel verklap.
Geloof jij dan niet dat mensen soms slechte doen omdat ze zoveel op hun bordje gekregen hebben dat ze denken niet anders meer te kunnen?
Ja, ik kan me best voorstellen dat het soms teveel wordt, maar dan nog… Ik denk echt dat je van jezelf weet wanneer het niet lekker gaat met je. Als je merkt dat het steeds slechter gaat door al datgene wat je meemaakt, zet je trots opzij en zoek hulp. Niemand moet daar iets van weten.
Beter voorkomen dan genezen. Wanneer je juist geen hulp zoekt wordt het alsmaar erger en ja, dan geloof ik dat je dingen gaat doen die je niet hoort te doen.
Om dit soort zaken op te schrijven, moet je volgens mij best een groot inlevingsvermogen hebben. Eens of oneens?
Ik ben het helemaal met jou eens. Ze zeggen weleens dat mannen geen twee dingen tegelijkertijd kunnen, maar dat is niet altijd waar. Ik ben de hele dag ( onbewust ) aan het nadenken over hoe mijn verhaal verder moet gaan. Dan vraag ik me af hoe ik zou reageren als iemand mij iets dramatisch aan zou doen. In mijn hoofd worden er hele dialogen gevoerd. Gaat vanzelf. Ik hoef er niks voor te doen. Dat maakt voor mij het schrijven al wat gemakkelijker. Ik ben natuurlijk nog maar pas bezig, maar ik heb (even afkloppen) nog niet meegemaakt dat ik vastliep in het verhaal.
Wat kunnen we van jou in de toekomst verwachten?
Mijn streven is om ieder jaar een nieuwe thriller te realiseren. Het is wel hard werken naast mijn fulltime baan als productiemedewerker in een betonfabriek, maar schrijven is wel mijn lust en mijn leven. Ik zou niet zonder kunnen. Iedere keer is het weer een kick als ik een hoofdstuk heb geschreven en waar ik vervolgens zelf tevreden over ben. Ook is het stiekem een droom van mij dat ooit een boek van mij verfilmd wordt.
Mag zeker! Vertel eens, welk verhaal dat je tot nu toe geschreven hebt zou je graag verfilmd willen zien?
Zonder twijfel mijn debuut ‘In Shock’. Dit omdat het een meeslepend, aangrijpend verhaal is.
Ik zou absoluut mijn toestemming daarvoor geven. Het is dat ik geen scripts kan schrijven en geen filmproducent ben, want anders…
Heb je ook al acteurs en actrices in gedachten die de personages goed neer zouden kunnen zetten?
Victor Reinier, Thuis Römer, Katja Schuurman en Angela Schijf vind ik wel de top hier in Nederland. Wie de kleine meid Patricia zou moeten spelen. .. Pfff, dat is een moeilijke. Weet ik echt niet. Het is een heel zware rol wat zo’n kleine meid op haar schouders neemt.
Zou je het dan niet moeilijk vinden om een kind dit aan te doen?
Zeker weten. Maar het is wel iets wat helaas zo vaak gebeurt. En het is ook een onderwerp dat nog niet is gebruikt in een Nederlandse film. Anderzijds, als ik een dochter zou hebben, zou ik nooit mijn toestemming geven om haar deze rol te laten vervullen. Eindconclusie: Dan maar geen film. Maar ik ben nu druk bezig met een tweede thriller. Wie weet kan mijn tweede thriller dan ooit verfilmd worden. Eerst maar mijn manuscript zien te voltooien en aan de man zien te brengen.
Hoe zie jij jezelf over tien jaar?
Terugdenkend aan eind 2013, begin 2014, de periode dat mijn droom uitkwam. Mijn boek wat verkoopt en waar ik tot op heden toe ook mooie complimenten over krijg. Terwijl ik voor de zoveelste keer wordt geïnterviewd naar aanleiding van mijn tiende thriller, denk ik terug aan mijn eerste interview dat werd afgenomen door Eva Krap voor bezetenboeken.nl
Ben ik nu aan het dagdromen? Misschien wel, misschien niet. Dat weten we pas over tien jaar.
