Interview Angela Mollers
In 2009 overleed de 19 jarige Jordy aan de gevolgen van een auto ongeluk. Zijn moeder Angela besloot er een boek over te schrijven. Over het verlies, het hartverscheurende verdriet, maar ook over de muren van onbegrip waar ze tegen op liep. In 2012 verscheen Dag Mam… Graag laten we je nader kennismaken met de schrijfster achter dit indrukwekkende boekverhaal.
Wie is Angela Mollers, de schrijfster achter Dag Mam…?
In het dagelijks leven ben ik werkzaam als zzp’er in de wijkverpleging. Ik vind het heerlijk om een uitgebreide maaltijd te maken als ik weet dat we gasten krijgen, maar het dagelijkse uurtje als we uit het werk thuis zijn gekomen en de dag doorpraten, zou ik ook niet willen missen. Onze eettafel, waar we graag aan zitten, kent al vele geheimen en gesprekken. Verder ben ik een ‘doodgewone’ doorsnee moeder die inmiddels weer volop in het leven staat en supertrots is op haar beide zoons, ondanks dat één daarvan alleen nog in mijn hart kan voortleven.
Hoe ben je er toe gekomen om een boek te schrijven over het grootste verdriet dat een moeder kan overkomen?
Niet lang nadat Jordy was verongelukt, ben ik begonnen om alles op te schrijven. In eerste instantie om alle herinneringen vast te kunnen houden, maar naarmate er steeds meer gebeurde ontstond de drang om er een boek over te schrijven. Niet in de laatste plaats om de maatschappij zich ervan bewust te maken van wat er gebeurt in een gezin dat met zo’n groot verdriet worstelt en hoe de buitenwereld daar vaak op reageert.
Wat vond je het moeilijkste aan het schrijven van Dag Mam…?
Het meest lastigste was om alles zo getrouw mogelijk weer te geven, zonder anderen publiekelijk te beschadigen. Om het boek dan toch leesbaar te houden was een moeilijke opgave, maar is me gezien de ontvangen reacties, toch vrij goed gelukt.
Daarnaast was het bewaken van de privacy, de dingen die ik niet wilde vertellen, ook best lastig. Want veel is gewoon ook niet verteld in het boek, maar niemand zal dat aan het verhaal kunnen merken.
Werd je al schrijvend een bepaalde richting in geduwd of had je voordat je begon al een duidelijke opzet in je hoofd?
Een duidelijke opzet heb ik nooit gehad. De vorm van het boek zoals het nu is, is in de loop van de tijd dat ik eraan bezig was als vanzelf ontstaan. Inmiddels heb ik vele manuscripten liggen, die telkens weer anders van opzet waren. De uiteindelijke definitieve versie heb ik zo opgezet, omdat het op deze manier een duidelijk verhaal betreft, die ook voor buitenstaanders die de situatie niet kennen goed te volgen is.
Wat hoop je vooral met het verhaal achter Dag mam… te bereiken?
Ik hoop iedereen die met het verlies van een kind geconfronteerd wordt een steunpunt te kunnen geven. Niets is gek, geen enkele reactie is raar. Andere moeders realiseren zich dit nog meer na het lezen van mijn boek.
Daarbij hoop ik ook dat het een belangrijke bijdrage zal leveren aan het maatschappelijk accepteren van verdriet en rouw. Dat mensen er niet voor weglopen, maar open zullen staan en zullen beseffen dat een klein woordje, een klein gebaar, een kort luisterend oor, zo enorm veel waard is. Dat duidelijk wordt wat er allemaal nadien nog kan gebeuren.
Maar ook hoe schokkende zaken voorkomen kunnen worden door enkel en alleen te zorgen voor goed afgeleverd werk door de instanties.
Je hoeft niet bang te zijn voor het verdriet van een ander, wat nu nog te vaak wel het geval blijkt te zijn. Een beetje aandacht zal met zoveel liefde en dankbaarheid worden aanvaard.
Heeft het boek jou persoonlijk vooruit geholpen in het verwerken van je verlies?
Vaak krijg ik nu de vraag of het verdriet door het schrijven nu bij mij een plaats heeft gekregen. Hier moet ik ontkennend op antwoorden. Het schrijven, het herbeleven, dat molentje van herinneringen blijft doordraaien. Het zal nog lang duren voordat het een plaats in mijn leven heeft gekregen, als dat ooit al zal lukken. Het schrijven is voor mij wel een soort reddingsboei geworden, waar ik me aan kan vasthouden.
Hoe heeft je omgeving gereageerd op het feit dat je alles hebt opgeschreven?
Heel verschillend. Sommigen vinden het te dichtbij komen, waardoor ze het niet willen lezen, vanwege de herbeleving. Een paar anderen blijven mij liever zien zoals zij mij zagen voor ik dit boek had uitgegeven, zij zijn van mening dat ik teveel privacy weggeef, deze mensen zitten vooral in de familiekring.
Opvallend is dat ik door mijn boek juist veel anderen heb leren kennen, doordat zij na het lezen ervan contact met mij hadden gezocht. Met name veel andere moeders die een kind in deze leeftijdsgroep zijn verloren, onder welke omstandigheden ook, hebben mij laten weten heel veel steun aan het boek te hebben gehad. Ondanks de impact en best wel zware inhoud, heb ik van veel mensen zeer veel goede en mooie reacties gekregen.
Wie hoop je dat jouw boek echt eens zullen lezen en waarom?
Moeilijk om antwoord op te geven, want ik zou het liefst willen dat de inhoud van met name het tweede deel breed bekend zou worden. Dat mensen daardoor na gaan denken, vooral officiële instanties. Er valt nog zoveel te verbeteren bij de hulpgeving aan gezinnen waar een groot drama heeft plaatsgevonden. Bovendien verdient de werkwijze van velen niet de schoonheidsprijs, vooral daar moet meer over worden nagedacht.
Maar natuurlijk hoop ik ook dat het derde deel, dat voor mij een eeuwigdurend monument wordt genoemd, met plezier zal worden gelezen, waardoor Jordy ook door anderen nooit vergeten zal worden.
Ben je naast het schrijven nog actief met andere bezigheden en kun je ons hierover iets vertellen?
Sinds korte tijd begin ik weer dingen op te pakken, die sinds 2009 zijn blijven liggen. Ik ben in mijn vrije tijd graag creatief bezig, op allerlei vlak. Lang niet alles kan ik goed, maar ik probeer dingen wel uit en kom er daardoor vanzelf achter wat mij goed ligt. Een goed boek lezen of een film kijken doe ik ook graag.
Tot slot, kunnen wij van jou in de toekomst nog meer boeken verwachten of was dit voor jou eenmalig?
Schrijven zit me in het bloed, zo denk ik wel eens. Vaak kan ik op papier veel beter mijn gevoelens en gedachten kwijt dan ik het in een gesprek zou kunnen. Een tijdlang heb ik gewerkt als freelance verslaggeefster voor enkele regionale kranten. Ook is er een recensie van mij geplaatst op een toen nieuw uitgekomen boek. Zolang ik me kan herinneren heb ik geschreven, alleen heb ik dit nooit publiekelijk gemaakt. Mijn droom is om ooit nog eens een goede thriller te schrijven. Vaak ben ik er al mee bezig geweest. Korte verhalen heb ik ook wel geschreven. Ideeën zijn er genoeg.
Sterker, ik ben alweer aan het schrijven. Ik heb dat altijd graag gedaan en nu het eerste boek een feit is, wil ik dolgraag doorgaan. Maar dan wel fictie!
Dat velen mij hebben verteld dat ik goed leesbaar en beeldend kan schrijven, waardoor ze het boek bijna niet opzij kunnen leggen als ze er eenmaal in begonnen zijn, heeft dit alleen nog maar aangemoedigd. Maar het verzoek van velen om een vervolg op Dag mam te schrijven, beantwoord ik nu in elk geval niet. Zeg nooit ‘nooit’, maar nu is dat voor mij geen issue.
Inspiratie heb ik genoeg, soms borrelt het echt in mijn hoofd van de ideeën. Door de weinige tijd die ik ervoor heb, zal het jammer genoeg wel lang duren voor het volgende boek een feit is.
Verder schrijf ik regelmatig in mijn blog en maak ik fotoboeken die ‘verhalend’ zijn met veel teksten.
