Susanne Koster
Medemenselijkheid
Er is al veel over gesproken en over geschreven. De bed-, bad- en broodkwestie. Het akkoord dat nu is bereikt wordt door de twee partijen die erover spraken, VVD en PvdA, betiteld als “Succes”. De VVD zegt dat de opvang van illegalen verdwijnt en de PvdA zegt dat de opvang van illegalen in de grote steden nu geregeld is en dat die regeling perspectief en rust brengt. Perspectief en rust voor slechts 5000 vluchtelingen per jaar. Verdeeld over de EU. VVD gelukkig, PvdA blij, kabinetscrisis opgelost. En het lijkt wel alsof het dáár om gaat. Een crisis in het kabinet. Twee politieke partijen die nog maar eens aan de rand van de afgrond bungelden. Was het eerst de zorgcrisis, nu de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers. Met wederom een schijngeneesmiddel. Er mogen 5000 uitgeprocedeerde asielzoekers gebruik maken van een tijdelijk opvangadres, waarbij men voorzien wordt van bed-, bad- en brood, op voorwaarde dat men wil meewerken aan terugkeer naar het land van herkomst. De partijen wezen daarbij zeer tevreden naar de Rotterdamse Pauluskerk waar die oplossing immers werkt. Dertig procent van de vorig jaar daar aanwezige asielzoekers zijn terug naar het land van herkomst. En wat is er dan met de resterende zeventig procent gebeurd, vraag ik me dan af. Die belanden na verloop van tijd gewoon weer op straat. Zoals ook zal gebeuren met asielzoekers die niet tot de 5000 “gelukkigen” behoren die voor enkele weken gebruik mogen maken van de vijf opvangcentra verdeeld over het land. Die asielzoekers moeten gewoon terug. Gewoon terug. Terwijl ze hun door oorlog verscheurde land hebben moeten verlaten. Terwijl ze in hun eigen land niet zeker zijn van hun leven omdat ze journalist zijn, schrijver zijn, tegen het regime zijn, in het verzet zitten of familie hebben die in het verzet zit. Ze maken levensgevaarlijke reizen om in het democratische, rijke westen te komen. Terwijl ze hun medevluchters hebben zien verdrinken en zelf nog maar eens wat doodsangst hebben doorstaan tijdens hun overlevingsgevecht. Lees verder »
Boekenkast eruit?
Kort geleden las ik in Het Parool (woensdag 3 september 2014) een artikel van Lorianne van Gelder over het verdwijnen van de boekenkast. Omdat sommige, meest jonge, mensen vinden dat een boekenkast rommelig is. Stoffig. Een sta-in-de-weg. Mijn mond viel open. Je gaat toch niet alle verhalen waar je zoveel plezier van hebt gehad tijdens het lezen bij het oud papier zetten? Verhalen die je niet alleen tijdens het lezen laten lachen, nadenken of huilen, maar vaak ook nog weken daarna? Heeft zo iemand dan niet dat blije, warme gevoel wanneer hij of zij naar de boekenkast kijkt die staat te pronken in de huiskamer? Lees verder »
Zegeningen
Ondanks mijn hevige armbewegingen doet de trambestuurder of hij mij niet ziet en rijdt net voor mijn neus weg. Daar sta ik dan in de bloedhitte. Inwendig briesend ga ik onder de afkapping van de abri staan waar een groep scholieren welwillend ruimte voor me maakt.
‘Wat een klojo, hè mevrouw?’ zegt een van de meisjes meelevend. Lees verder »
Meegroeimaten
Op de radio hoorde ik het nieuws dat de kindermaten niet meer kloppen. Bijvoorbeeld maat honderdveertig zou niet breed genoeg meer zijn. Omdat kinderen in de loop der jaren steeds dikker worden. Maar daar is iets opgevonden. Onderzoeksinstituut TNO en Modint (branchevereniging kledingindustrie) hebben een nieuwe maattabel gepresenteerd die de oude van twaalf jaar geleden vervangt. Kinderen zijn in de afgelopen twaalf jaar een aantal centimeter gegroeid volgens TNO en Modint. Gegroeid in de breedte welteverstaan. Kinderen hebben meer taille, meer arm- en beenomvang, terwijl ze wel dezelfde lengte houden. Maar vooral die dikkere taille is de nekkenbreker. Daarom worden de maten aangepast, breder gemaakt.
Ben ik nou gek of is dit de omgekeerde wereld? Lees verder »
De P van Pesten
Gisteravond gekeken naar “Project P: Stop het pesten”. Je weet wel dat programma waar zelfs nog vóór de eerste uitzending journalisten, columnisten, talkshowhosts en anderen die de media tot hun beschikking hebben, steeds harder gingen schreeuwen van verontwaardiging. Lees verder »
‘Zeg buuf,’ roept mijn buurmeisje terwijl ze olijk over de schutting hangt. ‘Heeft u dat gelezen van twitter?’
Ik doe een dappere poging om te herstellen van haar woordgebruik, ze heeft nog nooit “U” tegen me gezegd, zou ik een slechte dag hebben? Straks even in de spiegel kijken.
‘Geen idee, wat is er dan met twitter?’ vraag ik vriendelijk geïnteresseerd. Lees verder »
Sociale media
In de pauze van een lezing op een leuke middelbare school liep ik even naar buiten om van een schaars zonnetje te genieten. Ik ging op een muurtje vlakbij de ingang van de school zitten, pakte mijn boek erbij en juist toen ik wilde beginnen met lezen, plofte een halve meter naast me een groepje van twee jongens en een meisje op mijn muurtje neer. Vanonder mijn wimpers begluur ik ze. Lees verder »
Echte liefde en de MTV-awards
Omdat ik in een hoekhuis woon, is de stoep voor en naast mijn huis een stuk groter dan bij de tussenwoningen. Lekker vierkant met in het midden een lantaarnpaal en zowat pal voor mijn slaapkamerraam. Prima hangplek voor jongeren die juist dáár hebben afgesproken voordat ze uitgaan. Gisteravond wilde ik net mijn rolgordijn naar beneden trekken toen ik mijn buurmeisje bevallig tegen de lantaarnpaal aangeleund zag staan terwijl ze niet begrijpend naar haar nieuwe vriendje staarde. Lees verder »
Jongens
Al vroeg ga ik naar het strand omdat ik graag helemaal vooraan bij de zee wil liggen. Hoe later je gaat, hoe verder je van de vloedlijn en de broodnodige wind komt te liggen.
Nauwelijks lig ik tien minuten op mijn buik of ik hoor ik ze al aankomen. Het groepje meiden van de camping. Altijd goedgehumeurd. Giechelend. Met veel lawaai. Lees verder »
Stage op Curacao
Zeventien is ze, vlot van de tongriem gesneden, behulpzaam als ze er zin in heeft, ontzettend zelfstandig en ze is op stage. Niet dat ik daar meteen ja op heb gezegd. Ik bedoel maar, dat kind moet de hele dag gewoon meewerken bij een groot evenementenbureau en dan ’s avonds haar eigen potje koken, haar kamer schoonhouden, kleding wassen en ze heeft nogal wat kleding die ik altijd op de hand was, dus daar heeft ze veel werk aan. En ze is tenslotte pas zeventien. Maar goed, mijn man zei dat ik moest leren loslaten. En dat heb ik uiteindelijk dan maar gedaan. Want ze wilde per se naar het buitenland. Naar Curacao. Lees verder »