Anorexia, de duivel op mijn schouder – Marieke de winter
Dit is het huiveringwekkende relaas van de vijftienjarige Marieke.
Als ze voor het eerst sinds haar opname naar buiten mag voor een wandeling, wordt ze door haar lotgenoten voortgeduwd… in een rolstoel.
Ze weegt dan nog maar 36 kilo. In het dagboek dat ze bijhoudt vanaf haar opname in de kliniek, beschrijft ze haar gevecht tegen een eetstoornis.
Op haar eigen sympathieke toon geeft de auteur je een kijkje in wat de ziekte anorexia met je doet.
Leven in een roes van denken aan eten, calorieën tellen en verbranden, veel sporten en zinloze bewegingen maken om een onsje méér kwijt te raken.
Maar het is niet alleen maar lijnen en afvallen, de worsteling met aspecten als onzekerheid, eenzaamheid, niet aardig gevonden worden, zich rot en minderwaardig voelen, zijn ook ingrediënten die met deze ziekte te maken hebben.
En daar vertelt Marieke op meeslepende wijze over.
” Het medicijn zit in jezelf en je zult het er zelf uit moeten halen. Het lijkt zo simpel, maar geloof me, het is de langste meest ingewikkelde zoektocht die je je maar bedenken kunt ‘
Wat Marieke heel mooi en goed beschrijft is wat een eetstoornis met je koppie doet. Het is niet alleen het constant nadenken over eten en afvallen, maar je hele ik verandert. Je bent nergens goed genoeg voor, je bent niet mooi genoeg, je bent ineens overal bang van want ‘stel je voor dat ik weer dik word‘
En dát is nu juist de ellende van deze venijnige ziekte, meiden en jongens met deze ziekte zijn niet dik maar zien zichzelf wel zo doordat de ziekte hun zelfbeeld verdraaid. Marieke wil ervoor strijden om weer normaal te kunnen leven maar alles is doodeng om te ondernemen, ook al is het voor haar eigen bestwil. De email aan haar vriendin onthult dat ze het allemaal wel wéét, maar dat haar verstand wordt ’tegengehouden’ door de Anorexia. Ze ziet dat mensen haar nastaren en nawijzen doordat ze zo mager is, maar ze denkt dan ‘Zo erg zal het toch niet zijn? Moet je kijken wat een dikke buik ik heb’.
Anorexia is een allesvernietigende ziekte, niet alleen is ze funest voor je lichaam en geest maar ook voor de mensen in je directe omgeving. Doordat de ziekte zo sterk is ga je dingen invullen voor anderen en vat je dingen anders op dan dat mensen werkelijk bedoelen.
Een voorbeeld daarvan is het telefoongesprek dat Marieke met haar vader heeft. Ze wil dat hij haar komt halen en meeneemt naar huis omdat ze hen zo mist en het niet meer aankan, maar papa weigert om haar te komen halen omdat ze nog niet sterk genoeg is. Marieke wordt kwaad want ze eet toch beter dan de rest van de groep? En ze beweegt ook niet zoveel meer! Hij wil haar gewoon niet meer zien, dáárom wil hij me niet ophalen en ze gooit kwaad de hoorn op de haak.
Deze ‘iedereen is tegen me’ gedachten worden veroorzaakt door de Anorexia, en deze gedachten zijn bijna onmogelijk te overwinnen. Erg emotioneel is ook Marieke haar brief aan Anorexia zelf. Het gevoel dat ze in die brief stopt raakt je tot in het diepst van je hart. Het einde van het boek is ontzettend mooi geformuleerd en ontroert je.
Een erg mooi en eerlijk, maar vooral gevoelig dagboek over Marieke, die naar eigen zeggen de Anorexia heeft overwonnen en nu zélf haar leven mag gaan leiden zoals zij dat wil.
Gezond en wel.
Ik vind het erg mooi en dapper dat Marieke haar verhaal heeft geschreven om de buitenwereld te vertellen dat het geen aandachttrekkerij is, wat zoveel mensen denken, maar dat dit echt een ziekte is die iemand kapot kan maken.
Uitgeverij: De Brouwerij
ISBN: 9078905441
190 pagina’s
Prijs: €17,50
