Je gaat toch geen gekke dingen doen? – Aefke ten Hagen
Elke keer als ze denkt dat haar leven lekker loopt, kan haar hele bestaan toch ineens weer flink ontsporen. Ze raakt dan of in een zware depressie waardoor ze de hele dag horizontaal ligt, of ze springt met rozegeverfd haar door het leven en dan is niets te gek.
Het lijkt er wel eens op dat een bipolaire stoornis besmettelijk is, want haar man en kinderen worden soms gillend gek van haar. Toch is er veel liefde in het gezin. Maar overleeft haar huwelijk elke zware depressie, bizarre verliefdheid en heftige medicijnvergiftiging waardoor Francis bijna het loodje legt? Wat doet zij om haar leven en dat van de mensen in haar omgeving leefbaar te houden?
In dit openhartige verhaal neemt de hoofdpersoon, Francis, je mee in haar leven met een bipolaire stoornis. Haar zoons weten dat mama ziek is en maken er ook geen geheim van dit moeilijk te vinden. Papa probeer ondertussen alle ballen in de lucht te houden wanneer Francis weer eens uit de roulatie ligt en ondertussen draait de wereld door. Hoe doen mensen dat toch? Normaal leven, doorgaan en vallen en opstaan? Meestal blijf ik liggen. Het zijn vragen waar Francis tegenaan loopt. De schrijfster neemt je mee op een reis die niet makkelijk is, niet voor de gediagnosticeerde, maar zeker ook niet voor zijn of haar omgeving. De schrijfster Aafke verweeft haar eigen ervaringen in het verhaal, wat ze ontzettend dapper en mooi doet. Want doe het maar eens, in een wereld vol filters en maskers je echte zelf laten zien. Lees en leer van de schrijfster en haar fictieve zelf, Francis, om misschien een betere vriend te kunnen zijn voor iemand met een bipolaire stoornis.
Het voorwoord van Roos Schlikker raakt mij wel, dat ze als jong meisje al zulke volwassen dingen moest doen, om de situatie te overzien. Roos Schlikker is een columniste voor KekMama, schrijft voor het parool en heeft een boek over haar moeder met de diagnose ‘bipolair ‘ geschreven met de prachtige titel ‘moeder van glas’. Sommige dingen zijn wel een beetje raar geschreven en kloppen (in mijn ogen) gewoon niet, bijvoorbeeld ‘Debeste’ in plaats van ‘de beste’, ‘een vaatwasser inpakken’ of ‘hij legt zijn bestek op en kijkt naar mijn bord’, dat zijn dingen die mij tijdens het lezen echt uit een verhaal kunnen halen. Tussen het verhaal door, dat geschreven wordt als een app gesprek met de tijden erbij, krijg je belangrijke informatie, bijvoorbeeld over 113 zelfmoord preventie, of dingen om te zeggen of doen, die heel fijn zijn voor mensen met psychische klachten. Dat vind ik echt héél goed gedaan omdat dit best een zwaar boek is, zeker als je bekend bent met psychische klachten. De omslag is lekker fel en schreeuwt precies waar het boek over gaat, drukte en rare wendingen in je hoofd. De illustraties zijn van Iris Boter, van jongs af aan is Iris al aan het schrijven en tekenen en dat heeft tot nu toe geresulteerd in 140 boeken die ze heeft geïllustreerd. Iets wat in mij ook heel dubbel voelt is dat het zo’n ontzettend leuk verhaal is om te lezen, en dat is heel raar met zo’n zwaar onderwerp. Maar het is ook wel erg fijn juist omdát het zo’n zwaar onderwerp is, de manier van schrijven van Aefke is gewoon heel ‘easy going’ en fijn, waardoor het zo fijn leest.
Uitgeverij: Pepper Books
ISBN: 9789020608403
Pagina’s: 197
Prijs:€ 19,99
