De dikke Vlo en Stiekel van Pieter Koolwijk & Linde Faas
In deze prachtige bundel (nieuwe druk) staat niet één, maar twee spannende en fantastische avonturen van het humoristische tweetal “Vlo en Stiekel”. Vlo is niet zo dapper, best wel klein, en zijn leven is niet echt denderend. Totdat er een nieuwe leerling in zijn klas komt: een piepklein meisje met rechtovereind staand rood haar en ze had de meest rare maar wel super kleurige kleren aan. Ze heet Pien maar iedereen noemt haar “Stiekel”. En Stiekel durft alles.
Onderweg kwam Floris, Arjan en zijn vrienden weer tegen, dat liep altijd op pesten uit. Daarbij kwam hij altijd te laat op school. De juf begon zijn smoezen met verslapen steeds minder te geloven. Maar voor nu had ze andere zaken aan haar hoofd, ze kregen er een nieuwe klasgenoot bij. Een heel klein meisje kwam de klas in. Ze had rood haar wat rechtovereind stond, felgekleurde kleding wat echt zeer deed aan je ogen en haar ogen twinkelden. Haar naam was Pien, maar iedereen noemde haar Stiekel, had haar oma verzonnen. Stiekel is Drents voor stekel. Arjan maakte een nare opmerking, waar de hele klas om lachte, behalve Floris en Stiekel. Het enige wat ze erop zei was, dan heb je mijn vader nog niet gezien, die is nog kleiner. In de pauze kwam Arjan gelijk op Floris af, terwijl Stiekel bezig was met haar voetenontwijkerdans. Ze trok zich totaal niets van Arjan aan. Zelfs niet toen hij haar verzocht te stoppen. Arjan had geen vat op haar en liep uiteindelijk zelf weg. Dit was de eerste pauze dat Floris niet gepest werd. Helaas kwam Floris de volgende dag weer de klas binnen dat hij zich verslapen had. De juf zou met zijn moeder gaan praten. Meneer Grube, de conciërge, kwam een kleinere tafel en stoel voor Stiekel brengen. Alleen was de juf het niet eens met de stoel die hij haar wilde geven, dat was de prinsessenstoel uit de poppenhoek. Arjan maakte er natuurlijk weer een opmerking over, maar Stiekel reageerde niet en maakte een diepe buiging en bedankte de klas voor haar troon. Dit keer moest zelfs de juf om haar lachen. Floris zou bij Stiekel gaan spelen en hij was maar wat nieuwsgierig naar haar vader. Zeker toen ze gezegd had dat hij zo klein was als een kabouter. Maar als Floris de opmerking maakt dat het een beeldje was, zegt ze dat hij verkeerd kijkt. Het is als hij de woorden hoort: “Je moet met je ogen kijken, niet met je gedachten” dat hij echt schrikt…
Het was een veelste warme lentedag, vliegen zoemden rond. Stiekel had haar sloopjurk aan, maar Sandra (de zus van Vlo) wist toch echt wel zeker dat het een kussensloop was. Bij het eten aan tafel had Stiekel met haar keuzelied beslist dat er melk op haar brood moest, maar Vlo zijn moeder dacht daar totaal anders over. De naam “Vlo” kwam ter sprake en zijn moeder vond die naam maar niks. Nog voordat zijn moeder er meer over kan zeggen, gooit hij zijn glas om en trekt Stiekel mee de gang op. Nou wist Floris dat bij Stiekel altijd alles mogelijk was, maar praten met vliegen was weer nieuw. Vlo zei dat er nog veel meer buiten bij het weiland zouden zitten. Helaas zeiden die alleen niets tegen Stiekel. De volgende dag zei Stiekel in de klas dat ze een vlieg kon horen praten en net op het moment dat Vlo de honderden vliegen op het plafond zag, vermelde de juf dat ze een vliegenplaag hadden. Meneer Grube zou horen in de klas gaan plaatsen en omdat hij daarbij moest boren, kregen de kinderen een vervroegde pauze. Een grote groep vliegen zitten rondom Stiekel op het schoolplein, ze vinden haar een held. Dan horen ze ineens Meneer Grube, die verzocht Arjan dringend uit de boom te komen. Vlo schrikt zich rot, wat had hij allemaal gezien of gehoord?…
Met een schitterende cover, geïllustreerd door Linde Faas, heeft dit boek gelijk alle aandacht. Tussen het verhaal door staan nog veel meer mooie illustraties van Linde, die echt een perfect beeld geven bij het geweldige fantasierijke verhaal wat Pieter Koolwijk heeft geschreven. Neem alleen al de namen “Vlo en Stiekel”, hoe kom je erop? Stiekel steelt dan ook echt de show in dit verhaal, ze leeft heerlijk in haar eigen wereldje en niemand doet haar wat. Ergens denk ik ook dat iedereen wel een vriendinnetje als Stiekel zou willen hebben. Ik ben ook van mening dat dit boek op school in de klas gelezen moeten worden. Stiekel’s aanpak bij pesten zou een goed voorbeeld kunnen zijn, hoe je er mee om moet gaan. Je leert ook dat je niet met je gedachten moet kijken, maar met je ogen. Hier zouden nog veel meer mensen een voorbeeld aan kunnen nemen, oordeel niet te snel. Vlo en Stiekel hebben een bijzondere en unieke vriendschap. Met hun humoristische aanpak, moet je ook vaak om ze lachen. Pieter Koolwijk heeft met deze bundel, die nieuw is uitgebracht, een meesterwerk geschreven en het kan zowel door jong als oud gelezen worden.
Uitgeverij: Lemniscaat
ISBN: 9789047713760
Aantal pagina’s: 281
Prijs: € 17,99
