Interview Ad van de Lisdonk
De eerste keer dat Ad van de Lisdonk een van zijn verhalen durfde te publiceren was in 1989. Hij had een kort verhaal over een vliegtuigkaper met vliegangst voorgedragen tijdens een literaire marathon, en een paar lokale kranten vonden dat wel een positief stukje waard. Overmoedig geworden door de positieve feedback stuurde Ad hetzelfde verhaal naar de Nederlandse Playboy. De teleurstelling was enorm toen zijn tekst niet werd geplaatst. Tot op de dag van vandaag bewaart Ad de afwijzing van Guus Luijters om hem eraan te helpen herinneren dat hij niet te snel moet denken dat iets goed genoeg is om te publiceren.
Vanaf 2010 besloot hij elke week tijd te reserveren voor het schrijven van een thriller over een geheim genootschap van militante vrouwen. Op 9 oktober 2011 bood hij Het Amazoneverbond aan bij TenPages.com. Meer dan honderd thrillerliefhebbers vonden de tien gepubliceerde pagina’s van Het Amazoneverbond dermate spannend dat ze ook de rest van het verhaal wilden lezen. Ze kochten binnen drie weken (!) alle beschikbare aandelen, en garandeerden daarmee dat het boek er zou komen. Er moesten alleen nog wat spreekwoordelijke puntjes op de i worden gezet…
Op 17 mei 2013 verscheen Het Amazoneverbond bij uitgeverij Crime Compagnie. Ad is inmiddels druk bezig met Het Amazoneoffensief; het vervolg op Het Amazoneverbond. Ook wordt er hard gewerkt aan een aantal andere verhalen. Maar wie is Ad nu eigenlijk en wat houdt hem bezig?
Hoe zou jij Ad omschrijven als hij een vriend van jou was?
Al mijn vrienden zijn natuurlijk fantastische mensen (anders waren het niet mijn vrienden). Maar ik neem aan dat jij op iets meer informatie zit te wachten…
Ad is een echte leeuw. Graag stralend middelpunt en extreem goed voor iedereen waar hij van houdt. Maar wel op het vervelende af zelfverzekerd. Vindt kritiek lastig. Een levensgenieter pur sang. Dol op mooi eten, mooie wijnen, mooie muziek, mooie gesprekken, mooie plekjes, mooie reisjes enzovoort.
Ad heeft moeite met regels en keurslijven. Zoekt vrijheid en ruimte.
Creatief op meerdere vlakken. Bloedhekel aan mensen die denken dat geld hetzelfde is als waarde.
Uitvinder van het perpetuum mobile…
Bedoel je zoiets?
Dat bedoel ik helemaal! Wat mij meteen opvalt is dat je kritiek lastig vindt. Daar zul je als schrijver toch zo nu en dan tegenaan lopen. Hoe ga je om met minder goede kritieken?
Nog harder mijn best doen, zodat die er niet is. (Even zonder gekheid… dat probeer ik dus echt!). Overigens vind ik het wel belangrijk van wie de kritiek komt (de een neem ik wat serieuzer dan de ander) en wat de kritiek inhoudt (het een neem ik wat serieuzer dan het ander).
Waarom koos je voor het genre thriller toen je ging schrijven?
Wanneer je ‘Het Mysterie De Vrouw’ (allemaal hoofdletters) hebt ontrafelt en die kennis wilt delen met de wereld dan past daar maar één genre bij :-).
Ik geef je groot gelijk. En, vertel eens, waar heb je deze kennis vandaan?
Is eigenlijk simpel (als je er even over nadenkt). Vrouwen zeggen namelijk (in de oren van mannen) niet noodzakelijkerwijs wat ze bedoelen. Bovendien kan hun mening sterk fluctueren in de tijd (en er hoeft maar heel weinig tijd te zitten tussen twee uiterste emoties). Dus heeft – voor een man – een gesprek met vrouwen weinig zin (geloof me, ik heb het geprobeerd. Heeeeeeeel vaak).
Wat je doet is: Je koopt (en leest) elk boek dat ooit door een vrouw (!) is geschreven over hoe vrouwen in elkaar steken. (Mannen snappen er toch niks van, dus die boeken hoef je niet te kopen). En als je die dan allemaal hebt gelezen, van wetenschappelijk werk over de werking van hersens en hormonen tot aan de betere cadeauboekjes over ‘de ideale vrouw is een bitch’, dan ga je orde in de chaos scheppen. En je neemt een abonnement op de HappInez, de Flair, de Cosmo en de Opzij, en dan weet je het. Kost een jaar, maar dan heb je ook wat.
Ik durf bijna niets meer te vragen, je omschrijft vrouwen perfect! Nu je dus door hebt hoe vrouwen in elkaar steken, was het vast niet moeilijk om je in te leven in hun duistere kanten?
Maar het blijft fascineren hoor!
Is dit je antwoord?
Eigenlijk wel. Het enige dat er voor een thrillerschrijver toe doet, is dat er eigenlijk geen grenzen zijn. Hell hath no greater fury than a woman scorned! Dus alles wat ik verzin kan altijd nog veel erger haha. En dat blijft fascineren, ja.
Lijkt me trouwens wel geweldig. Je trekt constant aan de touwtjes en laat je personages doen wat jij wilt. Of verrassen je personages je soms toch nog wel door zelf de regie over te nemen?
Oh ja, dat was ik nog vergeten bij hoe zou je jezelf omschrijven: Dominant. Whahahaha… Zelfs mijn personages gaan op een gegeven moment hun eigen gang. (zucht)
Meen je niet! Hoe ga je daarmee om? Ik bedoel, ze weten een dominant iemand als jij toch ineens te omzeilen en daar zit je dan met je goede gedrag.
Het is een kruis en een zege tegelijk.
Aan de ene kant ben je veel tijd kwijt aan je personages weer in het gareel krijgen. Aan de andere kant maken ze (en ik als schrijver dus ook) enorm veel dingen mee die eigenlijk allemaal erg leuk zijn.
Om je een idee te geven:
– De versie van het Amazoneverbond die jij in de boekwinkel hebt gekocht is versie 17 van het verhaal.
– De 370 pagina’s die jij hebt gelezen is maar een klein stukje van de 2000 pagina’s die ik heb geschreven.
Je wil niet weten op hoeveel verschillende manieren er verschillende mensen zijn doodgegaan.
En op hoeveel manieren anderen daar dan weer wraak voor hebben genomen.
Of hoeveel complotten en hints de revue zijn gepasseerd.
Of hoeveel plekken (van Centerparks huisjes tot wereldsteden) er werden bezocht.
Of hoeveel interessante mensen je kunt ontmoeten.
Of op hoeveel manieren je seks kunt hebben.
Enzovoort…
Jij hebt maar één boek gelezen. Ik wel vier!
Het was alleen jammer dat ik ze eerst alle vier moest schrijven hahaha.
Toch een vorm van kill your darlings. Heb jij moeite met het schrappen van bepaalde gebeurtenissen uit je verhaal?
Oh darlings heb ik ook zat gekilled.
Meestal zijn dat de stukken waar je het meeste research voor hebt gedaan waarna je vervolgens in de valkuil stapt van kennis etaleren.
Stomvervelend. Niet doen. En als je het toch doet, schrappen (en ook niet over zeuren)!
De stukken waar ik het over heb zijn volledig andere verhaallijnen. Die liepen gewoonweg dood, of werden ongeloofwaardig, of waren te heftig. Deze stukken liggen nog ergens te wachten op een verhaal waar ze wel inpassen.
Veel mensen romantiseren het schrijversvak. Ben je het eens met deze stelling of is het ook echt een geweldig bestaan?
Nee, veel mensen romantiseren inderdaad het schrijversvak :-).
En toch heb je jezelf erin begeven. Waar komt jouw drang om te schrijven vandaan?
Tsja…. Er zitten allemaal verhalen in mijn hoofd. En ik entertain graag. En ik ben een dromer. En er is niets leuker dan iets te creëren. En wie schrijft, die blijft. Kortom: volgens mij voer voor psychiaters.
Kun je een tipje van de sluier oplichten over je volgende verhaal? Want ik raak nu wel erg benieuwd wat er nog meer voor verhalen in jouw hoofd zitten.
Slechts een enkele lezer wist door te dringen tot het derde niveau in het boek. Verreweg de meesten menen dat het een open einde heeft en zouden dus graag willen weten hoe het nu verder gaat met de Laura, Dee en de Amazones. En eigenlijk ben ik daar ook wel blij om. Ik ben een beetje gek geworden op Dee en een beetje verliefd op Laura. Dus we pakken het op waar we het achterlieten. Maar dan wel met de nodige verrassingen natuurlijk.
Qua tempo zal het boek het meeste gaan lijken op het tweede deel uit het eerste boek. De onderliggende structuur en gebruikte metaforen vinden hun oorsprong in de doos van Pandora. Natuurlijk gaan de Amazones de wereld weer schaakmat zetten. Natuurlijk zou alles in het boek weer echt waar kunnen zijn. Enneuh… Er is bloed. Veel bloed. En ellende. Veel ellende. Volgens Karen Slaughter willen lezers dat graag haha.
Gelijktijdig schrijf ik aan “De Zonnegod” een lekker lomp mannenboek met veel woordgrappen, vriendschappen, lekkere wijven die doen waar je als man over fantaseert, en een heuse psychopaat (of twee). Soort Mickey Spillane meets Moonlighting en Bad Boys. Ofzo. Hier ben ik heel hard aan het nadenken over een hele bijzondere structuur die ik in elk geval nog niet eerder heb gezien. Kan ik natuurlijk nog niets over zeggen…
Frustreert het je wel eens dat niet iedereen wist door te dringen tot het derde niveau of voel je juist nog meer een drang om dat bij het volgende boek wel voor elkaar te krijgen?
Nee hoor. Ik ga het mijzelf alleen nooit meer zo moeilijk maken, denk ik nu.
Drie jaar met een boek bezig zijn is wat veel. En weet je wat nou het maffe is?
Vrouwen hebben de naam tussen de regels door te lezen en nuances te zien die mannen missen. Maar alle mensen die het boek werkelijk begrepen (tot op heden) waren mannen. Wat is jouw verklaring?
Nou, daar kan ik kort over zijn (althans, ik doe een poging). Je zegt in een van je eerste antwoorden dat je vrouwen helemaal begrijpt, maar misschien doe je dat toch iets minder dan gedacht. Wie weet bevat Het Amazone Verbond onbewust meer mannelijke elementen dan je had gedacht. Kan jij daar wat mee?
Hahaha… (Krankzinnige schaterlach rolt door de nacht…)
Ja, ja, praat (lach in dit geval) er maar weer overheen… Laten we het toch nog eens wat meer over die mannelijke elementen hebben. Je eerste verhaal heb je uiteindelijk naar de Playboy gestuurd. Je weet toch dat mannen het blad alleen kopen voor de plaatjes, toch? Of wilde je per se tussen de mooie (blote) vrouwen staan?
Je zult het niet geloven, maar in de dagen dat ik mijn verhaal instuurde was Playboy – naast de girl next door waar Dee gek op is – HET blad waar ook de goede verhalen instonden. Van gerenommeerde schrijvers. En een echt interview met diepgang, van wel tien pagina’s. Toen was het dus nog echt alles wat mannen boeit. Inmiddels is de diepgang er wel uit ja. Het gaat dan ook al een hele tijd slecht met het blad.
…En overigens wil ik natuurlijk altijd tussen de mooie ( bij voorkeur blote) vrouwen staan!
Kijk, dat wist ik dan weer niet. Maar vertel eens, wat boeit mannen nu echt (nu we toch bezig zijn)?
Heb je het Amazoneverbond niet gelezen dan? Hahaha.
Je bent me iets te gevat. Op alles een onweerlegbaar weerwoord. Goed, dat schrijven dus – want daar behoor ik het met je over te hebben. Heb jij nog ultieme dromen op dit gebied? Ik neem aan dat publiceren in de Playboy er niet meer toe behoort.
Sorry. Maar de rol van mannen in dit leven is ook werkelijk te simpel om er al teveel woorden aan vuil te maken. Of zoals Laura al zegt: de vrouw is het verhaal. De man is alleen maar de vonk. Hij mag het starten. (Hij mag haar starten) maar vanaf dat moment is zijn rol gereduceerd tot haar voeden en met zijn leven beschermen. Wat John dan ook doet…
Zo beschouwd is de extreme focus van mannen op de plek waar vrouwenbenen elkaar in de haren vliegen niet eens heel erg vreemd. Toch?
Mijn ambitie is grenzeloos. Ik wil vertaald worden en verfilmd. En nog heel veel hele leuke boeken schrijven!
Hè getver, je begrijpt vrouwen dus toch… Dan neem ik al mijn woorden terug. Toch vind ik dat een gave: je brengt een soort basisbehoefte terug tot een banale vorm. Helpt dat jou ook bij het schrijven van verhalen? Dat je zaken zo ontleedt dat ze eigenlijk te simpel voor woorden zijn?
Hahahaha en vandaar waarschijnlijk mijn fascinatie voor vrouwen, bedoel je?
Als je denkt dat je het snapt is het weer helemaal anders..
Ofzo…
Maar je hebt wel een beetje gelijk. Ik ben een analist. En dat helpt mij bij het schrijven.
Wat zou je willen zeggen tegen de lezers van Bezeten Boeken die je boek niet gelezen hebben?
Hup! Vort! Aan de slag!
Meer weten over Ad van de Lisbonk? Ga voor meer informatie naar: http://www.advandelisdonk.nl/
