Interview Anita Larkens
Al zo lang zij zich kan herinneren, schrijft zij. Na school had zij diverse baantjes, waarna zij aan de slag ging als copywriter. Tegelijkertijd volgde ze schrijfcursussen, vooral om met collega-schrijvers in aanraking te komen. Inmiddels schreef ze journalistieke teksten, onder meer voor Tijdschrift Schrijven. Ook recenseerde ze thrillers voor Crimezone.
In 2001 verscheen haar nonfictieboek “De volmaakte vrouw. Werk, succes en identiteit”. Nog steeds vindt ze het heerlijk om zich volledig op een onderwerp te storten. Maar haar allergrootste passie is en blijft het schrijven van fictie. Over wie dit gaat? Anita Larkens, een auteur in hart en nieren. Hoog tijd om haar een aantal vragen voor te leggen.
Hoe zou jij Anita omschrijven als zij een vriendin van jou was?
Anita is een spontane, levenslustige vrouw, die graag dingen onderneemt, maar tegelijk erg op haar privacy gesteld is. Een feestnummer en een kluizenaar ineen. Een echte schrijfster dus.
Voor jou dus niet de vraag of je auteur zou worden, maar het lag al vast?
Het lag inderdaad al vast, Eva. Eerlijk gezegd begrijp ik mensen nooit goed die ‘schrijver willen worden’. Je bent het of je bent het niet. Natuurlijk kun je sommige technieken verfijnen, maar het begint allemaal met de (aangeboren) aanleg en drang.
Wanneer merkte jij voor het eerst dat jij deze drang hebt?
Zodra ik goed kon schrijven en associëren. Op de lagere school schreef ik gedichten en Engelstalige songteksten.
Is dat ook een reden dat je van jou verhalen tegenkomt in meerdere genres?
Ik denk het. In het verleden heb ik levensverhalen van overledenen geschreven (grafredes). Toen ik voor het eerste gesprek bij de uitvaartondernemer kwam, vroeg hij: ‘Denk je dat je dat kunt schrijven?’ Mijn antwoord was toen: ‘Ik kan alles schrijven.’ Niet uit arrogantie, maar omdat het een feit is. Wat niet betekent dat ik alles wíl schrijven.
Wat zou jij bijvoorbeeld absoluut niet willen schrijven?
Horror.
Welke reden zit daar achter?
En science fiction ook niet trouwens.
De reden dat ik geen horror wil schrijven, is dat ik niet van hele bloederige, angstaanjagende taferelen houd. Ik ben meer van de psychologische thrillers. Op televisie kijk ik trouwens wel graag naar bijvoorbeeld Silent Witness, wat ook zo nu en dan erg expliciet is. Maar martelingen zijn aan mij niet besteed.
Waar schrijf je wel graag over?
Wat ik het liefst schrijf is verhalende non-fictie en pakkende fictie. Dat laatste kan een verhaal, een roman of een thriller zijn. Als het maar raakt.
Welk verhaal, van alle verhalen die je tot nu hebt geschreven, heeft jou het meeste gedaan?
Alles wat ik schrijf brengt bij mij iets teweeg, maar het boek waaraan ik nu werk – mijn tweede thriller – is emotioneel heftig en raakt me. Ik spaar mezelf niet qua emoties, die moeten bijna tastbaar in het verhaal zitten.
Waar gaat de thriller precies over of wil je daar nog niet zoveel over kwijt?
Ik wil er inderdaad nog niet zoveel over kwijt. Het gaat over de nasleep van een (waargebeurde) tragedie. Het verhaal wordt verteld vanuit drie perspectieven: die van een volwassen vrouw (de ik-persoon), die van een meisje van veertien en die van een volwassen man.
Lijkt mij moeilijk om op te schrijven. Of was het tevens een soort verwerking?
Het gaat niet over mij, dus het is niet bedoeld als verwerking. Maar de emoties die ik beschrijf, voel ik ook echt. Natuurlijk zijn er dingen in mijn leven waar ik naar terug kan grijpen. In ieder boek zitten dingen van mijzelf, welke dat zijn is het geheim van de schrijfster.
Is het dan niet moeilijk om het schrijven van je af te zetten, of schakel je een bepaalde knop om?
De verhalen die ik schrijf zijn altijd bij me. Dat is ook goed, want dan blijft het verhaal leven. Ook onbewust ontstaan er ideeën. Ik moet er wel om denken dat ik er soms echt even uit ga (letterlijk) om de zinnen te verzetten. Dat geeft ook weer ruimte. Maar als ik rust heb (bijvoorbeeld voor het slapen gaan), gaan mijn gedachten vanzelf naar mijn verhaal. De emoties voel ik alleen tijdens het schrijven zelf, daardoor kan ik ze goed op papier zetten.
Op welke manier verzet jij je zinnen?
Door echt even de deur uit te gaan (winkelen, een uitje, ergens een kop koffie. In huis ontspannen doe ik ook graag, maar dan kom ik niet echt los van het schrijven.
Welke auteur bewonder jij en waarom?
Ik bewonder verschillende auteurs voor hoe en wat ze schrijven. Een aantal: Michael Connelly, vooral de Bosch-boeken, Nicci Gerrard, omdat ze enorm goed sfeer en emotie kan beschrijven, Helen Fitzgerald, omdat ze meedogenloos schrijft, Gillian Flynn omdat ze een buitengewoon vertelster is. En natuurlijk de nieuweling Joël Dicker, onvoorstelbaar wat hij op zijn 29ste heeft neergezet. Ook auteurs als Nick Hornby en Tony Parsons, om de gevoeligheid en de humor. De auteurs Denise Mina en Ian Rankin, omdat ik me bijna Schots ga voelen als ik hun boeken lees. Hanif Kureishi, Dennis Lehane, Sean French, Jennifer Weiner, Sophie Hannah, Tamar Cohen, omdat ik van hun boeken geniet.
Bemerk je bij jezelf dat je van ieder van hen een deeltje mee wil nemen in je eigen schrijven of blijf je juist heel erg bij jezelf?
Ik denk dat je altijd beïnvloed wordt door wat je leest/ziet/meemaakt, maar ik geloof niet dat ik mijn schrijven erdoor gekleurd wordt. Door de tijd heen heb ik echt een eigen ‘stem’ gevonden, waardoor ik authentiek schrijf.
Wat is je grote droom op het gebied van schrijven?
Dat ik meer tijd en vrijheid heb om te schrijven. In een wereld zonder financiële verplichtingen en zonder de beperkingen van het huidige klimaat in boekenland. Een huis in Frankrijk waar ik kan schrijven in het tuinhuis. Voor wat betreft de boekenmarkt: het zou fijn zijn als er weer meer naar inhoud en minder naar commercieel-korte-termijn-succes wordt gekeken.
Leg dat laatste eens uit?
Ik bedoel bijvoorbeeld de trend dat BN-ers een boek uitbrengen; die hebben de naamsbekendheid en mediaruimte al, dus daar kan een uitgever zich geen buil aan vallen. Ook bestaande auteurs met al een vast publiek staan garant voor verkopen. Als debutant – ook als je heel erg goed bent – is er op dit moment weinig eer te behalen. Boekhandels willen vooral verkoopcijfers en grootschalige promoties zien, voor ze investeren, waardoor uitgevers op safe gaan.
Een spijtige ontwikkeling. Heb je hier zelf ook last van of is je naam bekend genoeg om het toch aan te durven?
Ik ondervind hier zelf ook de gevolgen van. Als je het boek van een debutant gelijk in grote oplagen gaat drukken en aanbiedt aan de boekhandels, worden ze niet afgenomen. Of ze liggen er wel, maar worden niet (goed) verkocht. Daarom is mijn eerste thriller eerst als e-book uitgegeven. Dan kunnen lezers kennismaken met mijn werk, en komt de vraag naar de paperback vanzelf. Dit experiment is maar deels geslaagd, omdat je natuurlijk ook de boekhandels moet meetrekken. Mijn volgende thriller zal dan ook gelijk als paperback en e-book verschijnen, ook omdat er een verbetering in boekenland te bespeuren is.
Veel mensen zien auteur zijn als een droombaan. Ze dromen van rijkdom, bestsellers en ga zo maar door. Hoe zie jij het?
Als het schrijven lekker loopt is het inderdaad het fijnste om te doen. Om het een droombaan te noemen zou je er ook van moeten kunnen leven/rondkomen. Dat kunnen de meeste schrijvers niet. Financieel gewin (alleen) is niet mijn drijfveer. Ik wil gelezen worden en schrijven over dingen die me boeien. Beroemd worden om wat ik schrijf? Graag!
Even terugkomend op je eerste thriller, Schaduwdochter. Hoe is deze tot nu toe ontvangen?
Schaduwdochter (het ebook) is heel goed ontvangen, overwegend 4 sterren-recensies (met een enkele uitschieter – naar boven en naar beneden). Maar met een ebook alleen bereik je het grote publiek niet, dat gaat straks met de paperback gebeuren. Zie er erg naar uit, vooral omdat de reacties zo positief waren, dat geeft vertrouwen. Met de paperback gaan we ook duidelijker communiceren dat Schaduwdochter mijn thrillerdebuut is. Nu waren lezers soms verbaasd, omdat ze nog nooit van mij gehoord hadden. Kan kloppen: het is een debuut!
Wanneer komt Schaduwdochter als paperback uit?
In overleg hebben de uitgever en ik onlangs het volgende besloten. Ik vertelde al eerder over de moeizame boekenmarkt. Een debuut ‘zomaar’ in de markt zetten, levert weinig op. Vandaar dat de uitgever heeft gekeken naar de rustiger periodes; periodes waarin er geen andere acties etc. spelen. Dat zijn de maanden augustus en januari. In augustus verschijnt het debuut van mijn collega Susan Moonen in paperback, in januari 2015 mijn ‘Schaduwdochter’. We hebben dan alle mogelijkheden om publiciteit in de media te regelen. Ik begrijp dat het voor lezers soms moeilijk is om te wachten, vooral als publicaties verschoven worden. Neem van mij aan dat het voor de schrijfster ook vervelend is. Maar als je, zoals uitgever en ik allebei, voor een lange carrière als schrijfster gaat, moet je strategisch denken. Mijn tweede boek verschijnt dus niet dit najaar, maar ook in 2015. Dat geeft mij de tijd om er nog iets mooiers van te maken! Aan het einde van deze maand zal alle informatie op mijn website verschijnen, mét informatie over de officiële boekpresentatie van ‘Schaduwdochter’!
